Stalingrad

Czech Republic

Slovakia

Hungary

Romania

Lviv Oblast, Ukraine

Poland

Kharkiv Oblast, Ukraine

Zaporiz'ka oblast, Ukraine

Donetsk Oblast, Ukraine

Donetsk Oblast, Ukraine

Rostov Oblast, Russia

Luhans'ka oblast, Ukraine

Voronezh Oblast, Russia

070000, Kazakhstan

Odessa Oblast, Ukraine

Moldova

Saratov Oblast, Russia

Germany

Germany

Netherlands

Ukraine

Volgograd Oblast, Russia

Keerpunt Stalingrad, 8900km met 12 motoren door 8 (Oost) Europese  landen.

Op 30 april 2007 zijn we vanaf ontmoetingspunt BP Holten vertrokken om met twaalf personen/motoren de avontuurlijke reis “Keerpunt Stalingrad” te volbrengen.

De eerste overnachting was in Kolkwitz, Oost Duitsland. Het was erg duidelijk dat de economie hier aantrekt, en dat daar langzaam aan steeds meer mensen van profiteren. Als je een baan hebt, koop je een (betere) auto, en zet je een hek om je huis en tuin, om je nieuwe bezit te beschermen. Ook aan de wegen was te merken dat aan verbetering werd gewerkt.

Het volgende land waar we doorheen reden was Polen. Ook hier waren ze bezig met verbetering van infrastructuur e.d.  Hier zag je wel goed dat er mensen zijn die wel erg veel geld “verdienen” (peperdure Duitse auto´s) en mensen die daarvoor de berm in doken met paard en wagen. Vooral de financieel minder rijken, waren erg vriendelijk, en hadden veel interesse in onze reis en motoren.Er kwam onderweg tijdens een fotostop, een koeienboer bij mijn motor kijken, die zo verbaast was over onze bezigheden, dat hij zijn koeien vergat. Toen ik hem er op wees dat zijn koeien op doorreis waren, rende er hij er weer snel achteraan met zijn stok. De weilanden in Oost Europa hebben geen omheining.

Na dagen rijden in een weidse omgeving, kwamen we bij de grens van Polen naar Oekraïne. De Polen post was redelijk snel gepasseerd, maar toen we bij de Oekraïne post aankwamen, begonnen de problemen. De betreffende douane beambte begreep niets van onze kentekenbewijzen, en paspoorten, en de formulieren die we volgens hem verkeerd hadden ingevuld. Hij werd steeds bozer, en de rijen auto´s achter ons die nu ook niet verder konden, werden steeds langer. Ook die mensen werden boos, en er ontstond een stress situatie. Nadat de douanebeambte tot rust was gekomen, en informatie bij collega´s had gekregen, konden we de formulieren opnieuw invullen, en na ruim anderhalf uur de grens passeren. Hierna zouden we nog regelmatig onze papieren laten zien aan overijverige bolide beambten.

Terwijl we heerlijk hobbelend over wegen met prachtige uitzichten, en diepe gaten rijden, zien we complete boerengezinnen ijverig het land bewerken, en de geoogste producten binnenhalen. We besluiten om wat foto´s te maken bij een boerengezin die aan het ploegen en oogsten is, en spontaan verzameld het hele gezin zich rond onze motoren. Na wat communiceren met handen en voeten, komt de slimme zoon des huizes vertellen dat hij een beetje Engels kan praten, en dat zij het erg leuk vinden wat wij doen. Ondertussen stopt ma lief mijn jaszakken vol met geoogste uien, en word er een tas met spekvet in de handen van Jacques geduwd.  De slimme zoon, mocht op mijn motor plaatsnemen, en begon van oor tot oor te glimlachen. Oké, zo´n Duits werkpaard (BMW) is leuk, maar Pa trok me aan de mouw, en wilde nu ook wel eens zien of ik op een Oekraïens werkpaard kon rijden. Omdat ik even niet meer wist hoe je in het Oekraïens nee moest zeggen, ben ik maar mee gegaan het land op naar het paard. Pa boer deed netjes voor hoe je het beste het paard kon bestijgen. Eerst het paard laten lopen, en dan het paard bij de hals pakken, en er op springen. Met een beetje hulp is dit nog gelukt ook. Of het paard dit ook leuk vond, weet ik niet. Die taal spreek ik ook niet.

Omdat reizen ook hongerig maakt, stoppen we af en toe bij een plaatselijke eettent voor het lokale populaire gerecht. In de Oekraïne (en Rusland) is dat Borsjt met chleb (o.i.d.) Borsjt is een soort “ruim de koelkast op soep” dus er kan van alles in zitten. Bijv. bieten, aardappels, rijst, uien, vet, vlees, room, e.d. en water. Chleb is brood, maar zelden vers. Maakt niet uit, zij eten het ook, en het vult de maag.

Na weer vele kilometers agrarische pracht, kwamen we in een luxe en drukke stad. Kiev. Het verschil tussen rijk en arm, is hier extreem duidelijk. Dure grote zwarte auto´s met geblindeerde ruiten, hebben altijd voorrang in het verkeer. Politie gaat netjes aan de kant als zo´n auto erlangs wil. Bekeuren kan niet. Als je als politie agent in de buurt van Oekraïense steden wat extra geld wil verdienen, bekeur je regelmatig de tussenklasse, de Oekraïners die wat geld hebben, en een auto kunnen betalen. Herkenbaar aan de Lada´s en goedkope Japanse en Europeesche auto´s. Kiev is een stad waar erg veel activiteit is. Dure winkelcentrums, en uitgaansgelegenheden.

Tijdens ons bezoek aan Kiev, waren er ook demonstraties van medestanders van Premier Viktor Janoekovitsj, en van de tegenpartij, de medestanders van President Viktor Joesjtsjenko.

Toen wij er waren, waren de demonstraties vreedzaam, en konden we rustig tussen de demonstranten lopen en foto´s maken.

We hebben hier in een traditioneel Oekraïens restaurant gegeten, met bijpassende muziek van een goedgebekte vurige zangeres met bijhorende begeleiding.

Bij het verlaten van Kiev, maakt helaas het motorblok van de motor van Peter meer geluid dan zijn uitlaat. Later zou blijken dan een nokkenas kettingspanner defect zou zijn, en reparatie noodzakelijk was. Helaas voor iedereen moest Peter dus achterblijven om zijn motor te repareren, en later zou blijken dat zijn motor nog een defect had, en terug naar Nederland gestuurd moest worden. Hij zou ongeveer een week later als wij weer in de Oekraïne zijn, als duopassagier en reservepiloot de reis vervolgen.

Onderweg zijn we regelmatig even gestopt om foto’s te maken. Thuis besef je dan nogmaals, dat je hele mooie dingen hebt gezien.

Als je door Oekraïne rijd (en Rusland) moet je er rekening mee houden dat je regelmatig politieposten en controles gaat tegenkomen. Bij een aangekondigde politiepost, stop je netjes bij het stopbord, en wacht je een paar seconden. Als oom agent dan nog niet met zijn streepjes stok gaat zwaaien, kun je gewoon doorrijden. Maar……….. langs de weg staan op strategische plekken ook onaangekondigde politie agenten te controleren. We werden dan ook regelmatig aangehouden, en moesten af en toe ook een boete betalen. Na een paar honderd kilometer waren we die overijverige dienders behoorlijk zat, en we begonnen ons behoorlijk te ergeren aan die stokjes met agent.

Gelukkig hadden we onze eigen “crisismanager” (Ben) bij ons. Hij was niet van plan om tijdens de reis een boete te betalen, en dat was hem ook gelukt. Zijn tactiek: Maak de agent gek, zodat hij ons wegstuurt. Dit kon op verschillende manieren. Steeds de verkeerde papieren laten zien, totale onbegrip voor de stokzwaaiende kassa tonen, en absoluut ontspannen blijven als de agent in de stress raakt omdat hij niet meer weet hoe hij ons moet uitleggen dat we een boete moeten betalen.

Het werkte zo goed, dat we de politieposten als een uitdaging gingen zien, en het leek wel of we zo onschendbaar waren als een Russische Maffialid. We reden zo hard als we zelf bepaalden, en er werden zelfs snelheden van over de 200km/u gehaald. Lang leve de corrupte politie, en wat fijn dat ze hier (nog) geen flitspalen hebben!!!!!!

De grensovergang van Oekraïne naar Rusland ging vlotter dan verwacht. We werden door een Russisch/Engels sprekende dame netjes van luikje naar luikje gestuurd, en ze hielp met het invullen van de documenten. Zo kan het dus ook.

De eerste twee hotels die aangedaan hebben in Rusland ben ik alweer bijna vergeten. We kwamen laat aan, gingen verfrissen, eten, en slapen, en na het ontbijt om 08.00 uur zaten we alweer op ons hobbelpaard.

De reis van Saratov naar Volgograd, zal ik niet snel vergeten. Er werd door een aantal avonturiers besloten om de alternatieve (minder verharde) route te kiezen, en de rest zou de “normale”route kiezen.

In eerste instantie zag ik het helemaal niet zitten om met mijn topzware pakezel over zandwegen te crossen, en besloot om de minder uitdagende route te kiezen. Ik was nog geen 5km weg, en kreeg al spijt. Het zou toch zo zijn……………………dat de avonturiers allemaal leuke dingen meemaken, en ik dit moet aanhoren tijdens de “afterborrel”in het hotel. Mooi niet dus.

Ik ben omgekeerd met de hoop dat zij elkaar nog moet aan het inpraten waren, en had geluk (noem het maar zo).

De avontuurroute leek eerst wel makkelijk, maar toen we de langgerekte zandbakweg zagen waar we door heen moesten, brak het klamme zweet wel uit. De eerste meter off-road gingen goed, maar toen heeft Robert de trend gezet, en ging als eerste op zijn b*k. Best schrikken voor ons ( Robert, Ben, Willem, Co, en ik). De schade leek mee te vallen. Richtingaanwijzerlampje er af, en stuur een beetje krom. Is mee te leven. Daarna gingen de gestroomlijnde brommers op hun plaat. En je raad het al………., ik moest er ook aan geloven. Eerst even schrikken, van de motor vallen, in het zand rollen, even lachen, en met z’n tweeën of drieën de motor weer overeind helpen. We zijn gemiddeld twee keer per motor gevallen, maar de schaden bleef daarna gelukkig beperkt tot wat deuk en lakschade, en een paar verrekte lachspieren. Moe maar voldaan, reden we naar de afgrond waar we graag met het pontje naar de overkant van de zijtak van de rivier de Wolga wilden. Welk pontje? Er was nergens een spoor van een pontje te zien. Zelfs na luidruchtig toeteren reageerden alleen de vogels in de buurt.

Geen pontje betekende ongeveer 200km omrijden, vlak langs de grens van Kazakstan.

Helaas was onze benzine voorraad niet berekend om zo ver om te rijden. Robert, en ik besloten om de enige pomp die we zagen, met voor ons verkeerde benzine toch maar te gebruiken, maar Ben was zo zuinig op zijn brommer dat hij dit weigerde. Dat heeft hij geweten, en kwam zonder peut te staan. Met haastig leeggedronken limonade flesjes hebben we wat (verkeerde) benzine uit de tank van de KTM gehaald, en in de Yam gegoten, en Willem is met een andere fles verder gereden om een benzinepomp te zoeken, en dit flesje voor Ben te vullen.

Na deze avonturen, zijn we moet maar voldaan in ons hotel in Volgograd aangekomen.

Het hotel had veel weg van een goed bewaakt fort. Een bewaker op de binnenplaats bij de motoren, een bewaker in de lounge, en iedereen die binnenkwam werd goed bekeken. Na de verdiende douche, kregen we in de hotelbar bier en Wodka aangeboden door (volgens mij) een rijke hotelgast die onder de indruk was van onze reis. Hij bleef onze knorrende magen maar vullen met alles van dronken maakt en ontsmet, maar we hebben toch maar netjes bedankt, omdat we graag wat te eten wilden hebben voordat er geen keuken meer open was.

De voordeur uit, langs een pinautomaat konden we zo een café/restaurant in lopen. De van vermoeidheid dicht vallende ogen werden ineens weer geopend, sterker nog, de oogbollen vielen er bijna uit. Wat een overvloed aan vrouwelijk schoon. Niet normaal. Gelukkig was er ook nog iemand bij die de menukaart kon lezen en hij zocht een lekker klinkende pizza uit, en de sterk afgeleide mannen stemden in. Alleen onze cruiser vriend ging zoals gewoonlijk een bijzonder gerecht uit zoeken.

Uiteraard probeerden de vrijgezelle Casanova´s onder ons contact te maken me de Russische modellen, maar dat liep op niets uit. Ze zien erg aardig uit, maar ze praten zo raar. Niets mee te beginnen dus. Om niet besmet te raken met deze vreemd pratende wezens, zijn we rustig een “slaapmutsje” gaan drinken in de hotelbar.

Op woensdagochtend 9mei na het ontbijt, hebben we een plekje op één van de balkons op gezocht, om de viering van het einde van WOII bij te wonen die met parades, toespraken en muziek werd gevierd op het plein recht voor ons hotel. We stonden eerste rang.  Van de toespraken verstonden we helemaal niets, maar de parades zagen er wel indrukwekkend uit. Je verwacht bij Russische militairen dat ze allemaal streng kijken, en perfect in de maat marcheren, maar deze jonge soldaten (m/v) hebben de oorlog niet meegemaakt, en vinden het wel goed. Er was zelfs een dames peloton (Milva´s ?)bij, waar dames met naaldhakken mee liepen. Grappig om te zien, maar niet handig om mee te marcheren over een geklinkerd plein.

Omdat het Bevrijdingsdag is, en de “Slag om Stalingrad” word herdacht, zijn we met de massa meegelopen naar de metro, en richting Heuvel 102 gereden, waar een prachtig mausoleum op staat, ter nagedachtenis aan de slachtoffers/helden die zich hebben opgeofferd voor Rusland in WOII. Omdat wij ook op de heuvel even stil zouden staan om de slachtoffers te herdenken, had Dafne een bos in de strijd gehavende tulpen gekocht zodat wij ook een bloem bij het monument in het water konden leggen. In het mausoleum waren we ook nog getuige van het wisselen van de wacht. Een spectaculair gezicht. De bewakers die ververst moesten worden, vertrokken geen spier, tot zij van hun voetstuk mochten. Ondanks vele pogingen, kreeg niemand deze bewakers aan het praten of lachen.

Na de herdenkingen, liepen we terug richting hotel, maar onderweg zagen we nog zoveel bijzondere dingen, dat we nog lang niet terug waren. Een paar jongelui stonden met hun bikerchicks hun “koele bikes” te showen. Het merk is me even ontschoten, maar het leken op antieke Urals met boxerblokken. Deze motoren staan ook op de foto, s, dus wie weet wat het zijn, mag zich per mail melden bij adventure@kpnplanet.nl

Uiteraard moet er af en toe ook wat gedronken worden, en omdat water drinken hier afgeraden word, en frisdrank in het Russisch een heel moeilijk woord is, hebben we op het eerste terras die we tegenkwamen, bier gedronken.

Bij ons in Nederland is het heel gewoon als je een joint rookt, maar hier is het gewoon dat er een waterpijp word besteld, waar je dan met een groepje gebruik van maakt. Grappig om te zien zo´n meters hoge glazen buis, met borrelend spul, en een soort tuinslang er aan die je één voor één in de mond stopt.

Op dit terras wilden we graag heel lang blijven zitten, maar er dreigde al een regenbui aan te komen, en we waren nog lang niet terug bij ons hotel.

Net voordat de hemelsluizen helemaal open gingen, waar we weer in het voor ons inmiddels bekende café/restaurant in het zelfde complex als ons hotel.

Russen zijn niet dom, dus die gingen ook massaal schuilen dus het was snel vol. Eén tafeltje was nog vrij, stond alleen een plaatje op, met voor ons onleesbare tekst. We zaten net, en de serveerster kwam al bij ons. Ze keek erg boos, en wees op het bordje. We konden haar uiteraard niet verstaan, en bleven lekker zitten. Toen de serveersterspanning opliep, kwam een Engels pratende gast ons vertellen dat de tafel gereserveerd was, en dat we wel bij hun aan het tafeltje mochten zitten tot er weer een tafeltje vrij was. Aardige mensen die verstaanbare Russen.

S´avonds hebben we met de lokale jeugd Bevrijdingsdag gevierd, met vuurwerk, live muziek, bier en Wodka.

De volgende dag was een rustdag. We zijn naar het Stalingrad museum gelopen, waar we alles over de slag om Stalingrad te weten konden komen. Bijzonder indrukwekkend, en confronterend. Bij het museum stond een gebouw waar voor WOII graan verwerkt werd, maar die tijdens de oorlog behoorlijk lek geschoten is door de Duitsers. Eén van de sterkste gebouwen in die tijd, niet kapot te krijgen door de Duitsers, en ooit gebouwd door…………………..de Duitsers.

Na het museumbezoek, zijn we de Rinok markt ingelopen. Een gigantisch overdekt marktplein met alles wat een Russische arbeider dagelijks nodig heeft. Hier zie je geen Rijkdom, en maffia, maar alleen mensen die met een beetje geld, toch graag de ingrediënten voor een maaltijd bij elkaar willen zoeken. Zonder veel moeite waren alle onderdelen om een compleet varken in elkaar te zetten te vinden. Om de vis zo vers mogelijk aan te bieden, werd de vis gewoon levend in doorzichtige bakken opgestapeld, en mocht je live meemaken hoe ze dood gingen aan vochtgebrek.

Sportkleding met logo´s van bekende merken waren hier te koop voor een spotprijs. Passen konden we eventueel wel tussen de bakken.

Weer aangekomen bij ons hotel, hebben we op de deuren van onze reisgenoten geklopt, en de bar en lounge gecheckt of er nog meer hongerige Nederlandse Motorrijders te vinden zijn, zodat we gezamenlijk een restaurant konden bezoeken voor onze laatste avondmaaltijd in Volgograd.

Schuin tegenover ons hotel was een steakhouse/restaurant waar nog plek zat op het terras was. Een uurtje later kwamen we er achter waarom het zo rustig op het terras was. Het werd heel snel koud. Normaal gesproken ga je dan naar binnen, om daar uitgebreid van je maaltijd te genieten. Robert, die net als ik en de meeste anderen weinig Russische woorden had geleerd, wist de serveersters duidelijk te maken dat we niet naar binnen wilden, maar ons wel warm konden houden met een deken. De klantvriendelijke serveerster, vond het wat vreemd, maar kwam later met een stapel dekens aan die we om ons heen konden slaan. Een belachelijk gezicht, maar wel lekker warm. In Stalingrad hadden ze eerder meegemaakt dat west Europeanen niet gewapend waren tegen de kou. Dat heeft ze geholpen om de ” Slag om Stalingrad” te overwinnen.

Na de warme maaltijd op het koude terras, zijn we nog even naar het café geweest, om een slaapmutsje te drinken enzo, en daarna terug naar het hotel om ons te prepareren voor de reis van de volgende dag naar Rostov.

De route naar Rostov, was volgens mij redelijk saai. Ik kan me hier niet veel meer van herinneren.

De reis van Rostov (RU) naar Yalta (UA) was leuker. Al vrij snel waren we bij de grens en daar kende Dafne een paar douane beambten van haar vorige bezoeken aan Rusland. De papieren werden hier allemaal tegelijk in genomen, en Rusland waren we dan ook zo uit. Een stukje verderop, moesten we de Oekraïne weer in. Alle papieren werden weer ingenomen, maar deze keer kregen we deze niet allemaal tegelijk terug. Alleen ik mocht hier door naar de volgende controle post. Dit was op zich wel een “gezellige” post. Stonden een heleboel goed bewapende militairen bij die veel interesse in mijn motor hadden. Toen ik ook hier snel door mocht naar de volgende post, (soms heb je wel acht posten voordat je werkelijk de grens over bent), werd mij volgens mij gevraagd om veel gas te geven. Ik als trouwe grenspost passant, deed dat natuurlijk, en per ongeluk, reed ik op mijn achterwiel weg bij de grenspost. Helaas zag ik toen een rode lijn met bijhorende soldaat over het hoofd, en toen ik weer met beide wielen op de grond stond, werd ik van de motor gesleurd, en in een betonnen (gevangenis) cel geduwd. Deze soldaat was ruimschoots geslaagd voor de militaire booskijktraining. Nu nog een taalcursus. Ik begreep in eerste instantie niets van zijn boosheid. Nadat ik even in de cel tijd had gekregen om na te denken, nam hij me weer mee naar buiten en liet zien wat ik fout had gedaan. Straf, straf, Euro´s, dollars, riep hij boos. Ik begon de slechte Dagobert Duck imitator te begrijpen. Als ik hem betaal mag ik verder. Omdat ik mijn Euro´s goed verstopt had, en geen Oekraïne geld meer had, bood ik hem Roebels aan. Hij accepteerde 200 Russische Roebel (nog geen € 10,-), en gelukkig hoefde ik niet naar een strafkamp ofzo.

De laatste slagboom heb ik heel rustig gepasseerd. Omdat de anderen nog bij één van de grensposten waren, kon ik rustig een halfuurtje naar de omgeving, en wilde honden kijken. Doe ik in deze omgeving niet graag alleen.

Ergens in de buurt van Melitopol (UA) werd het ineens erg mistig, van een afstand leek het nog grijze mist, maar toen we dichterbij kwamen, werd het wat roodachtig. Omdat die vreemde rook, zeer waarschijnlijk niet zo goed voor de gezondheid zal zijn, besloten we om eerst maar snel te tanken, zodat we hier vlot door konden rijden. Het rook ook vreemd, maar zo ver ik weet, heeft het geen vreemde bijwerken veroorzaakt. ( daar verschillen de meningen nog over).

Bij aankomst op het Oekraïense Schiereiland ( de Krim) waren we nog met z´n vieren over. Dafne, Willem, Ben, en ik. De laatste paar honderd kilometer ging Dafne voorop rijden door de mooie omgeving richting ons hotel in Yalta aan de Zwarte zee. Maar eerst nog even tanken. Net voordat we de oprit van het benzine station op wilden rijden, was er weer een politiepost. Zag er onschuldig uit, en we reden rustig naar de pomp. De politieagenten dachten daar anders over, één van ons zou een stopteken genegeerd hebben. Het was even onduidelijk wie dat had gedaan, en Willem werd meegenomen naar de politiepost. Dafne probeerde hem te redden, en werd toen i.p.v. Willem vastgehouden en serieus bedreigd met ernstige straffen. Onze stressmanager Ben, ging Dafne redden, maar vervolgens werd hij vast gehouden, maar nadat Ben en Dafne dreigden met de Ambassade, werden zij zonder boute weggestuurd.

Aangekomen bij Yalta, hebben we ons door Dafne naar het hotel laten gidsen. Via smalle straten met scherpe bochten, en hoogte verschillen zijn we met een heerlijk hoge snelheid door Yalta gereden en hebben daarbij alle regels aan onze motorlaars gelapt. Politie zat gezien, maar die konden ons onmogelijk bijhouden, of ze probeerden het niet eens. De motorbandjes zijn hier lekker rond geslepen. Het hotel waar we heen geloodst werden was een gigantisch groot hotel met een prachtig uitzicht op de zwarte zee.

Nadat ik de douche op de hotelkamer had getest, heb ik een tijdje op het balkon gestaan om van het prachtige uitzicht te genieten. De zwarte zee, en een gedeelte van Yalta was goed te zien vanaf één van de hoogste verdiepingen in het hotel.

Daarna hebben we met een verdiend glas bier in de hand gewacht op onze medereizigers. Toen iedereen was gearriveerd, en zijn reisverhaal met de rest gedeeld had, zijn we gaan eten in één van de restaurants die het hotel rijk is.

Tijdens de afterdiner borrel, werden we scherp in de gaten gehouden door jonge dames die zich aanboden. Het was duidelijk dat zij hun geld niet verdienden met een krantenwijk. Omdat we vandaag genoeg hadden gereden, hebben we hier geen gebruik van gemaakt.

We zaten zo gezellig te borrelen, dat we niet door hadden dat het licht in de bar al uit ging, en de kassa werd afgesloten, maar na enig aandringen, mochten we toch betalen, en konden we zorgeloos onze hotelkamers opzoeken.

De volgende ochtend in het mooie Yalta, mochten de bikers en bikesters na het ontbijt met een busje mee voor een bezoek aan het Livadia paleis. Marc besloot om niet mee te gaan, en trok zijn Belgische badpak aan om een frisse duik in het zwembad te nemen. Net voordat hij zijn teen in het water wilde steken om de temperatuur van het water te voelen, kwam er iets boven water wat niet op een normale zwembad bezoeker leek. Het was een dolfijn!!!!!!! Dat verwacht je toch niet! Het hotelzwembad werd tijdelijke gebruikt om een paar dolfijnen te stallen. Helaas heb ik geen foto´s van deze prachtige ontmoeting, wij zaten in het busje naar het paleis.

Tijdens de trip naar het paleis, vertelde de gids wat er allemaal in Yalta te zien was. Ze vertelde ook dat je hier vrijwel geen fietsen, scooters, en motoren ziet, omdat alles hier schuin loopt. Tweewielers zijn bijna nergens neer te zetten, want ze vallen om.

Het paleis (zie foto´s) is prachtig. Hier heeft aan het eind van WOII een ontmoeting plaats gevonden tussen Stalin, Churchill en Roosevelt. De foto´s van deze ontmoeting, en een kopie van het verdrag wat ze daar ondertekend hebben waren daar te bezichtigen. De ruimtes die ze gebruikt hadden konden we ook bekijken. Leuk stukje geschiedenis.

Tijdens de terugreis met het busje zijn we door het centrum van Yalta gereden met de smalle schuine straatjes, en hebben goed opgelet waar een interessant café te vinden is waar we onze voeten onder tafel kunnen steken.

Het einde van deze mooie middag hebben we dan ook gevierd op de boulevard in het centrum met een dorstlessertje.

Mede omdat we ongestoord wilden eten, hebben we s´avonds met z´n allen niet in het hotel, maar verder op in een Italiaans restaurant gegeten.

Ik kan iedereen een bezoek aan het prachtige Yalta aanraden. Het is een luxe badplaats aan de zwarte zee, en nog niet verpest door massa´s toeristen uit West Europa. De omgeving is hier prachtig, en de bevolking is erg aardig.

Op maandagochtend 14 mei zijn we richting Odessa vetrokken. Hier zou Dafne haar Rob weer ontmoeten die met een groep Oekraïne All-road rijders onderweg was, en wij zouden Peter die we in Kiev hadden achtergelaten weer ontmoeten.

De trip begon uiteraard weer met het prachtige bochtige parcours door de bergachtige Krim, en doordat we meer van het circuit aan het genieten waren dan op onze routebeschrijving/GPS, reden we nog een behoorlijk stuk om.

Eenmaal de Krim verlaten, kwamen we weer langs zware industriegebieden, en drukke steden.

Ruim voor Odessa, stond Rob ons al op te wachten met de nieuwste Yam XT. Dafne reed vandaag niet met ons mee, maar met andere Stalingrad medereizigers, dus we konden Rob nog niet blij maken. Na een uurtje langs de kant van de weg gewacht te hebben op Dafne, besloot Rob om dan maar met ons naar Odessa te rijden. Dat kwam ons uiteraard wel goed uit, hij kon ons zo mooi door het hem welbekende zeer drukke Odessa loodsen naar het Hotel.

De tocht door Odessa was een spectaculaire. Door smalle steegjes, winkelstraten, tussen files door met vijf motoren.

Bij het hotel zagen we de bemodderde motoren van de Oekraïne all-road deelnemers al staan, en ook Peter stond op ons te wachten.

Gelukkig kon even later Dafne haar Rob weer in de armen sluiten, zodat het Ride-On echtpaar weer even compleet was.

Tijdens de prachtige avontuurlijke reis door Oost Europa hebben we bijzonder veel meegemaakt. Als je mij ziet wegdromen, met een glimlach, zal me zeer waarschijnlijk weer iets van deze reis ” te binnen schieten” . Even later zul je dit dan weer op deze weblog tegenkomen.

Deelnemers aan dit fantastische avontuur waren:

Dafne (reisleidster van Ride-On Motortours) op een Yamaha TDM900

Willem op een Honda Pan European

Rob op een Yamaha Wildstar

Ben op een Yamaha FJR1300A

Nico op een Yamaha FJR1300A

Marlies op een Yamaha TDM900

Jaques op een BMW R1150GS

Peter op een Honda Firestorm

Co op een BMW R1100GS

Robert op een KTM 950

Marc op een BMW R80GS

André op een BMW R1200GS