Mijn motor safari avontuur in Kenia en Tanzania

De wens bestond al heel lang……Ik wilde zo graag een keer motorrijden in midden of Zuid Afrika. Als het kon tussen de olifanten en zebra’s met een off-road motor. Via internet kwam ik terecht bij Motorsafaris.com die motoravonturen in voornamelijk midden/oost Afrika kan verzorgen inclusief motor. Het arangement wat ze boden in de gewenste periode bestond uit 16 dagen avontuur vanuit Msambweni, Kenia waar het luxe verblijf van de Nederlandse familie aan de Indische oceaan staat. Het arangement bestond uit, kennis maken met de omgeving, met de motor, bezoek Mombasa, snorkelen, 2-daagse safari en bezoek aan de Usambara Mountains in Tanzania. Dat zag er op zich fantastisch uit, maar eigenlijk te veel luxe voor een avontuur en dat snorkelen zag ik al helemaal niet zitten. Ik vind veel leuk, maar zwemmen absoluut niet. Toch heb ik me ingeschreven voor dit avontuur ( via MTVN motorreizen, omdat die de inschrijvingen voor deze familie regelen). En daar heb ik absoluut geen spijt van gekregen. Maar daar zal ik nu meer over proberen te vertellen!

De voorbereidingen voor dit avontuur bestonden uiteraard uit de benodigde injecties tegen enge ziektes en uiteraard moest het passpoort ook nog geldig zijn. De benodigde visums konden terplekke wel aangevraagd worden.  Ruim een maand voor vertrek kreeg ik te horen dat ik de enige deelnemer aan dit avontuur zou zijn, en dat de Nederlandse eigenaar van de villa in Kenya er ook niet zou zijn. Ik vond het nu wel spannend worden omdat ik nu even niet wist wat ik dan kon verwachten als ik daar aan zou komen. Maar ik was er aan begonnen en wilde er zeker mee door gaan.

De dag van vertrek op Schiphol vond ik best spannend. Met een koffer vol gepakt met o.a. motorkleding en helm en een rugtas met handbagage moest ik afscheid nemen van mijn vrouw en twee kinderen. Daarna zou ik er alleen voor staan tot ik de Nederlandse gids zou ontmoeten die mij veilig door Kenia en Tanzania mag lootsen. Na het afscheid maar nog niet in het vliegtuig begint het eeuwige wachten in een mensenmassa waar ik zo’n hekel aan heb. Eénmaal in het vliegtuig krijg je dan echt het gevoel dat het avontuur van start is gegaan. De start was omstreeks zeven uur in de ochtend, en de aankomst met tussenlanding in Hurghada, Egypte zou omstreeks tien uur in de avond in Mombasa, Kenia zijn. Een “lange zit” op een stoeltje in het vliegtuig en er leek geen einde aan te komen. De tussenlanding was even een welkome onderbreking, maar ook het signaal dat er nog net zo’n lang eind gevlogen moest worden voordat we in Mombasa aan zouden komen. Tijdens de vlucht werd ik ineens aangesproken door een man die mijn naam en bestemming al wist. Dit was Johan, de gids die me tijdens de motorritten zou begeleiden. Hij zou er ook voor zorgen dat ik veilig vanaf het vliegveld in villa in Msambweni terecht zou komen. Dat was best wel een geruststelling omdat ik met toch wel wat zorgen maakte over de dingen die ik op het vliegveld zou tegenkomen, en ik wist ook nog niet exact door wie ik opgepikt zou worden op het vliegveld. Daar maakte ik me nu geen zorgen meer over. Aan de andere kant………..ik had mijn hoofd in “avontuur modus” gezet, en dan worden eventuele zorgen ook gedempt door de gedachte dat dit bij het avontuur hoort waar ik voor gekozen heb en dat geeft een soort van adrenaline boost ofzo.

Bij aankomst op het vliegveld was de rust voorbij. We moesten weer door de controle poortjes lopen, maar gelukkig kon ik in tegenstelling tot het vliegveld in Nederland hier wel mijn schoenen met metalen deeltjes erin aan houden. Daarna begon het invullen van de formulieren voor Douane en Visum. Alles wat ik makkelijk kon invullen heb ik snel ingevuld, en bij de rest heb ik een beetje gegokt. Bij het inleveren van de visum balie was ik dus wel benieuwd of ze het zouden accepteren. Maar het leek ze compleet niet te boeien. De webcam op de balie maakte een pasfoto, de dame keek me even streng aan, pakte het geld aan en plakte een visum in mijn paspoort waar ze een fraaie stempel op drukte. Klaar. Welkom in Kenya. Met johan ben ik toen onze taxi gaan zoeken. De taxichauffeurs verdrongen elkaar om ons mee te nemen, maar voor ons zou er al ééntje klaar staan, we moesten hem alleen nog vinden. Toen we een man met het bordje motorsafaris zagen wisten we genoeg, dit was onze taxi. De rit die toen volgde was bijzonder. Door nachtelijk Mombasa naar de veerboot. Ik zat voorin de taxi en keek m’n ogen uit. Wat een drukte zo laat op de avond, en wat een smeerboel, armoede en chaos op straat. Op de veerboot leek het even rustig, maar toen ging er een luide bel, een hek ging open, en toen begon er een invasie van Kenianen die ook naar de andere kant van de haven in Mombasa wilden. De veerboot stroomde helemaal vol. Gezichten waren tegen het raam van onze taxi geplakt, en dan niet omdat ze de taxi zo lief vonden, maar omdat iedere centimeter op de boot gevuld moest worden. Dat had ik op de boot naar Texel nog nooit mee gemaakt. Daarna reden we over de “gatenkaas weg” door dorpen waaronder ook Ukunda…..en dit dorp zou ik nooit meer vergeten, maar daar kom ik later op terug. Bij aankomst in Msambweni reden we via een smal zandpad naar het SawaSawa Beach House. Een fantastische mooi en luxe huis vergeleken met wat ik onderweg had gezien. Rachid was onze gastheer en opende de deur naar het huis en maakte voor ons een paar speciale lokale hapjes. Hij deed daar een flesje bier bij, dus ik voelde me snel thuis. Nadat hij me naar mijn kamer had gebracht en ik de douche had getest met koud water (omdat de boiler in ploegendienst werkte en nu dus uit was) ben ik moe na de lange vlucht en de eerste indrukwekkende indrukken in slaap gevallen.

De eerste ochtend was even wat onwennig voor mij. Ik hoorde het personeel druk praten en lopen, en toen ik de kamer uitkwam zag ik dat het zwembad werd schoongemaakt, de stoep werd schoongemaakt en het ontbijt in orde werd gemaakt. Allemaal druk bezig terwijl ik daar was om van een avontuurlijke vakantie te genieten en de enige actie ik hoefde te ondernemen was in eerste instantie motorrijden. Na het ontbijt met zicht op de Indische oceaan heeft Okello die o.a. verantwoordelijk is voor de tuin en het zwembad mij meegenomen naar Msambweni en de school die daar is. Wat is het toch fijn dat Kenianen zo goed Engels praten. Hij kon tijdens de wandeltocht door het dorp dus mooi vertellen over dit dorp. Het schooltje wat we bezochten was bijna klaar met de lessen, maar er waren nog wat kinderen, en een paar leraren. De Hoofdmeester nodigde mij uit in zijn kantoor en bleef maar vragen stellen over Nederland. Omdat ik blijkbaar erg enthousiast aan het vertellen was, vroeg de hoofdmeester of ik dat ook aan een klas wilde vertellen die nog aanwezig was. De zij muur van de school werd als wereldkaart gebruikt met een opgeschilderde wereld kaart, dus deze kon ik mooi gebruiken om te vertellen waar Nederland ligt. Ook de onderwerpen verkeer en landbouw vonden ze erg interessant.

Dit was ook de dag dat ik kennis mocht maken met de motor. Een Honda XL200. Dat lijkt weinig, maar voor off-road gebruik in deze omgeving is dat voldoende. Snelheid is hier toch niet zo belangrijk en tijdens off-road gebruik en dan vooral in mul zand en modder is het toch aan te raden om je gewicht naar het achterwiel te verplaatsen, dus door mijn lengte, en de compacte motor zat ik sowieso achter op het zadel (of stond op de pedalen). Het eerst ritje was wel even wennen. Niet alleen aan de motor, maar vooral aan het feit dat je hier links moet rijden. Dus dat betekent dat je in ons geval extra attent moet zijn bij voorsorteren en inhalen! Gek genoeg raakte ik daar toch sneller aan gewend dan ik zelf verwacht had. Het eerste kennismakings ritje begon op het “verharde” maar omdat alleen de “hoofdwegen” tussen grote dorpen en steden verhard zijn, kwamen we al snel op de eerste zandweg terecht. (verhard betekend hier dat er ooit een asfalt weg is aangelegd, maar nooit onderhouden, dus met veel gaten). Uiteindelijk kwamen we weer bij de Indische oceaan uit. Bij het strand stond een hele dikke Baobab boom (ook apenbroodboom genoemd) en dat bleek een schaduw plek te zijn voor vissers. Hier heb ik ook de eerste apen gezien in het wild.

Het SawaSawa Beach House, onze veilige thuis haven in Msambweni waar we na elk avontuur weer terug keren heeft ook enorm veel indruk op mij gemaakt. En niet alleen vanwege de luxe en het mooie zwembad, maar vooral ook door het personeel dat zoveel moeite doet om het naar je zin te maken. Rashid kookt lekkere dingen, vooral plaatselijke gerechten, maar wel op een manier zodat wij verwende Nederlanders er ook smakelijk van kunnen genieten. Okello Zorgt voor de tuin en voor het zwembad en vraagt elke ochtend of alles naar wens is. En dan is er ook nog de huishoudster die als ik het goed heb Mary heet. Zij wast de kleding die door zweet en zand vervuild zijn, en legt het weer gestreken in je kamer. En dan “last but not least”  Johan. Hij is de Nederlandse gids die goed de weg weet in de omgeving en naar andere gebieden waar we heen rijden, en hij zorgt ervoor dat de gasten veilig op hun bestemming aan komen. Dankzij hem ben ik op met de motor op plekken geweest die ik zelfs nog nooit op TV had gezien. Hij heeft me stap voor stap geïntroduceerd in het Keniaanse leven. En dat leven in Kenia heeft meer indruk op mij gemaakt dan ik ooit verwacht had. In mijn verleden heb ik best wel indrukwekkende dingen gezien en gedaan (zie ook andere pagina’s op mijn weblog), maar Kenia heeft toch echt wel een stempel op mijn leven gedrukt!

Een dag tot dag verslag is denk ik geen prettig “leesvoer” dus ik ga proberen in willekeurige volgorde te vertellen waarom juist Kenia (en toch ook Tanzania) zo veel indruk op mij hebben gemaakt.

Het dagje Mombasa was voor mijn enorm indrukwekkend, en dan niet alleen op een leuke manier. Het is goed om meer van deze stad gezien te hebben, maar om bij +30 graden in motorkleding door een drukke stad te lopen vond ik niet altijd even prettig, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de vele straatverkopers en bedelaars die mijn blanke huidskleur als geldboompje zien. De gids die Johan voor de rondleiding in Mombasa had geregeld wist haarfijn de geschiedenis van Kenia te vertellen, en liet de panden in de stijlen zien van de landen die ooit wel eens Mombasa bezet hadden. En Mombasa was een hele belangrijke stad om te bezetten omdat dit een belangrijke havenstad in Afrika is. Enorme zee schepen komen hier aan, dus wie deze havenstad bezit kan de in en export in Afrika beïnvloeden. De geschiedenis van Mombasa vond ik op dat moment niet het meest interessante omdat ik dat ook wel thuis kan lezen, maar de markt die we bezochten was wel iets wat ik niet snel zal vergeten. Veel producten op deze overdekte markt komen we bij ons op de mark niet tegen, maar het meest bijzondere vond ik wel de kamelenpoten die je per stuk kon vers kopen. Bij de kruidenier op de markt heb ik nog een zakje specerijen gekocht voor thuis, en bij een kraampje met CD’s heb ik een CD gekocht met typisch keniaanse muziek. Uiteraard werd deze verkocht als orginele CD, en niet als kopie. Zou kunnen dat ze dat in Kenia geloven, maar voor ons was duidelijk te zien dat het een (zelf) gefikte CD met matig opgeplakt label was. Maakt niet uit, het kost weinig en het ging om de muziek. Een andere muziekshop verkocht casette bandjes. Uiteraard ook allemaal orgineel. De casette recorders die actief waren op de achtergrond zullen dan waarschijnlijk voor decoratie aanwezig zijn geweest. Lastige als je Mzungu bent is dat je vrijwel altijd meer moet betalen als je wat koopt. Alles is wel onderhandelbaar, maar ze vinden het blijkbaar vreemd dat wij het ook voor de laagst mogelijke prijs willen hebben omdat ze blijkbaar denken dat we geld genoeg hebben. Tijdens ons bezoek aan Mombasa werden we regelmatig gevolgd door opdringende mannen en kinderen. Soms stuurde onze gids ze wel weg, maar het bleef lastig. Ik was dan ook erg blij toen we weer op de motor stapten en richting veerboot reden. Eindelijk weer frisse rijwind! De boottocht was al bijzonder toen we er met de taxi gebruik van maakten, maar nu konden we ons niet verstoppen achter een raampje dus stonden we schouder aan schouder op de veerboot. Maar ik was nu wat gewend, en vond het ook wel leuk. Tijdens de overtocht kon ik nu wel over de rand van de boot kijken, en herinnerde mij dat de taxi chaufeur mij had verteld dat hier ook walvishaaien zwemmen. Die haaien komen mee met de enorme zeeschepen die soms eetafval over de rand gooien. Bij terugkomst in Msambweni heb ik direct mijn bezwete motorkleding uit gedaan, en ben ik het zwembad gesprongen. Dit was voor mij één van de eerste keren dat ik zo intens van de verkoeling van een zwembad genoot. Toen de schil afgekoeld was, heb ik met een meerdan welkom pilsje de inhoud gekoeld.

Welke dag het was weet ik niet meer, simpelweg omdat het besef van dagen niet echt belangrijk is als je hier bent, maar bij terugkomst in Msambweni was daar ineens nog een gast. Hij was blank, maar praatte toch in Swahili met het personeel. Hij maakte kennis met mij in het Engels, maar verstond ook veel Nederlandse woorden. Het was Valerie uit Tanzania, maar oorspronkelijk kwam hij uit Belgie. Hij is beroeps vogelspotter en maakt zulke bijzondere foto’s dat hij daar zijn brood mee kan verdienen wereld wijd. Hij was nu in Kenia om een reportage te maken. Hij had het geduld om een halve dag in een bootje te liggen aan de kust om te wachten op de vogels die gingen vissen. Hij is een paar dagen gebleven, en wij konden genieten van zijn verhalen over de vele landen die hij had bezocht om volgels te fotograferen.

De reden van mijn bezoek hier was voornamelijk rijden met de motor door Afrika, dus op een ochtend stonden we weer op bij zonsopkomst en trokken weer na het ontbijt ons motorpak aan. Deze keer stond Shimba Hills op het programma. Shimba Hills is een niet al te groot natuurreservaat waar je met de motor door heen mocht rijden. Roof dieren zouden ons pad niet kruisen, maar bijvoorbeeld Olifanten zijn daar zeker aanwezig. Omdat het kort geleden geregend had waren de wegen niet zo stoffig meer, maar op plaatsen waar meer schaduw was of waar het water niet zo snel weg liep, was het af en toe best glad. Het geeft echt een “kippevel gevoel” als je met de motor over de heuvels en door de rimboe rijd. Is toch anders dan een toertochtje door onze mooie Achterhoek. Als lunch hebben we in een klein dorpje chapati’s met suiker gegeten. Dat is een Afrikaanse pannekoek die éénvoudig en goedkoop te bereiden is, dus hier veel gegeten word. Uiteraard dronk ik daar weer Cola bij omdat ik er nog steeds van overtuigd ben dat Cola mijn maag beschermd tegen de mogelijke invloeden van eten wat ik niet gewend ben. Dat heeft denk ik in het verleden altijd gewerkt bij bezoek aan andere landen, en Cola is bijna overal ter wereld te koop.  Omdat ons bezoek naar Shimba Hills niet de hele dag kon vullen, zijn we nog naar Ukunda gereden. Tussen Ukunda en Kust plaats Diani hebben we een souvenier shop bezcht waar ik wat handgemaakt spulletjes heb gekocht voor het thuisfront. Of het deze dag of een adere dag was weet ik niet meer, maar we zijn ook nog bij de Forty Thieves bar in Diani geweest. Een echte toeristenbar waar dus veel “blanken” komen die willen geniet van een hapje, een drankje en het strand. Wij hadden het “geluk” dat er live muziek was, en een comfortabele zitplaats dicht bij de band. Tijdens het genieten van onze maaltijd kwamen we er achter waarom deze comfortabele plaats nog niet bezet was. De band was zo live dichtbij dat we elkaar niet meer konden verstaan. Smakken tijdens het lekkere eten kon deze keer dan ook ongestraft. Het gekke was dat ik eigenlijk helemaal geen andere blanken wilde tegenkomen. Waar blanken zijn is luxe (in Diani) en omdat ik in “avontuur modus” stond, at ik eigenlijk liever in een hutje dan in een luxe restaurant. Maar de rit naar Msambweni maakte alles weer goed. Tussen Diani en het SawaSawa huis liggen een paar kleine dorpjes in het bos. En via dat pad zijn we terug gereden. Over boomwortels en door diepe kuilen. De motor was lekker aan het dansen en knorde tevreden naar “huis”  Geeft toch wel een soort kick, rijden op paden die niet onder doen voor een gewortelde crossbaan.

Dankzij Johan, Rashid en Okello leerde ik ook leuke mensen in de buurt kennen. Zo kwam ik ook eens bij een familie in Ukunda terecht waar ik deze keer wat langer mee aan de praat raakte. Jongelui die wat aan het rondhangen waren op een dag en tijdstip waarbij je zou verwachten dat ze naar school zouden zijn of aan het werk zouden moeten zijn. Maar zij hadden alleen de basis (primary) school voltooid en werk hadden ze ook niet. De jongens waren weinig spraakzaam op dat moment maar jonge dame Domitila was erg nieuwsgierig en vroeg en vertelde wel veel. Zo vertelde ze dat hun ouders waren overleden en dat ze bij een tante in huis wonen. Haar broer Marcos verdiend wel eens wat bij hotels in Diani, en zo werden ze onderhouden. De exacte gezinssamenstelling kon ik moeilijk achterhalen, en weet ik nu nog steeds niet omdat steeds als ik er vragen over stelde de familie groter leek te worden. Bij het ontmoeten van deze familie had ik nooit verwacht dat ik ze later in Ukunda nogmaals zou ontmoeten en het contact verder zou uitbreiden. Bij terugkomst bij de thuisbasis toen ik mijn weblog weer eens een beetje ging bijwerken met de mini laptop die ik bij met had, ben ik toch eens gaan zoeken op Google of het echt zo beroerd gesteld is met banen in deze omgeving. Door het modem met GPRS verbinding kreeg ik verbazingwekkend snel resultaten op Google, en zag dat er in de horecabranche mensen werden gezocht in de omgeving van Diani. Toen ik ze vertelde over de banen, waren ze verrast omdat ik als Nederlander dingen kon vinden over hun omgeving waar ze zelf geen weet van hadden. Dat heeft me toch aan het denken gezet en we hebben telefoonnummers uitgewisseld. op dat moment wist ik nog niet dat het contact met deze familie zoveel impact op mij zou hebben. Daar over later meer.

Wat voor mij ook een erg spannend vooruitzicht was, was de safari met jeep en overnachting in een natuurreservaat. Omdat ik de enige gast was in het SawaSawa huis, en Johan niet mee ging tijdens de Gamedrive. Was het leuker voor mij om bij een groepje aan te sluiten die ook deze safari ging doen. Via Gibran Safaris uit Ukunda is toen geregeld dat ik met een stelletje uit Nederlands sprekend België mee kon. De Safarigids/taxidriver heeft me s’morgens tegen 06.00 opgepikt bij het huis, en daarna de Belgische medereizigers opgepikt. Omdat het een tocht van een paar uur zou worden naar Tsavo East zijn we onderweg nog even gestopt om wat te drinken enzo. De drinkpost was tevens souvenir shop en helaas was even rustig rondkijken hier onmogelijk. De verkopers hadden ons al zien aankomen en bleven aandringen op kopen tot we weer in de safari jeep zaten. Denk dat ze dat opdringerige toch eens moeten afleren. Als ik en ik denk met mij vele anderen rustig zouden kunnen rondkijken, was de kans groter geweest dat ze meer verkochten. Ik was blij dat ik weer achter een ruitje in de jeep zat en weer adem kon halen.

Na dit fantastische Motor-Safaris avontuur in Kenia en Tanzania ben ik nog een paar keer terug geweest om meer van Kenia en Tanzania te genieten. Zie ook mijn Kilimanjaro avontuur.

Kenya

http://www.tsavopark.com/ Deze link brengt je naar de officieele Tsavo site.

Tanzania

Tanzania

Tanzania

Tanzania

Kenya

Kenya

Kenya

Kenya